Терроризм ва экстремизм ҳамчун падидаҳои хавфноки ҷомеаи муосир дар тӯли таърих аз давраҳои пеш реша мегиранд. Дар ибтидо гурӯҳҳои тундрав бештар ба шакли маҳдуд фаъолият мекарданд ва ҳадафҳои маҳаллии сиёсӣ ё идеологӣ доштанд. Аммо бо рушди технология, васоити ахбори омма ва афзоиши низоъҳои сиёсиву иқтисодӣ, ин зуҳурот тадриҷан шакли ҷаҳонӣ гирифт. Имрӯз терроризм танҳо амали гурӯҳҳои ҷиноятӣ нест — он ба амнияти давлатҳо, суботи иҷтимоӣ, фарҳанги миллӣ ва ҳатто ояндаи ҷавонон таҳдид мекунад.
Дар ҷаҳон муносибат ба терроризм ҳамчун зуҳуроти номатлуб ва хатарнок комилан якранг аст: он душмани инсоният ба ҳисоб меравад. Давлатҳо талош мекунанд, ки бо таъсиси қонунҳои сахт, муборизаи иттилоотӣ, баланд бардоштани маърифатнокии ҷавонон ва ҳамкорӣ бо сохторҳои байналмилалӣ сатҳи таҳдидро паст намоянд.
Аммо мубориза бо терроризм танҳо кори сохторҳои давлатӣ нест. Ҷомеа низ бояд нақши худро дар пешгирии ин офат ба ҷо оварад: огоҳӣ, шинохтани нишонаҳои радикализатсия ва тундгароӣ, дастгирии ҷавонон ва мубориза бо тарғиботи интернетӣ аз вазифаҳои ҳар як шаҳрванд ба шумор меравад.
Бештари гурӯҳҳои ифротӣ барои ҷалби ҷавонон аз роҳҳои манипулятсияи психологӣ, ваъдаҳои бардурӯғ ва шабакаҳои иҷтимоӣ истифода мебаранд. Бинобар ин, дар ҷомеаи имрӯза баланд бардоштани сатҳи фарҳанги сиёсӣ, тарбияи ахлоқӣ ва ватандӯстӣ аз муҳимтарин омилҳо дар пешгирии экстремизм ба шумор меравад.
Ҳар шахс бояд донад, ки гурӯҳҳои ифротгаро зери шиорҳои динӣ ё адолатталабӣ амал мекунанд, аммо дар асл манфиатҳои сиёсии хешро пинҳон медоранд. Ҷалб шудан ба чунин ҳаракатҳо на танҳо хатар ба ҳаёти шахсӣ аст — он хиёнат ба миллат, волидайн ва ояндаи худ мебошад.
Терроризм ва экстремизм на ба асосҳои динӣ такя доранд ва на ба фарҳанги миллӣ. Ин падидаҳо бар зидди тамоми арзишҳои инсониву маънавӣ ҳастанд. Аз ин рӯ, мубориза бо онҳо бояд ҳаматарафа бошад.
Терроризм ва экстремизм зуҳуроти тасодуфӣ нестанд — онҳо аз низоъҳои сиёсӣ, ноогоҳӣ ва таъсири идеологияҳои бегона пайдо мешаванд. Пешгирии ин хатар танҳо бо роҳи ҳамкории ҷомеа, давлат, оила ва ҳар як шахс имконпазир аст. Мо бояд фарҳанги таҳаммулпазирӣ, эҳтиром ба қонун ва ватандӯстиро дар ҷомеа густариш диҳем, то ҷавонон ба доми идеологияҳои харобовар наафтанд.
Терроризм душмани субот, пешрафт ва ояндаи миллат аст. Мубориза бо он — вазифаи умумии ҳамагон мебошад.
