Чуноне ки маълум аст, вазъи ҷомеаи ҷаҳон рӯз то рӯз ғайри қобили пешгӯӣ гардида, гурӯҳҳои манфиатҷӯ, ки барои манфиати қудратҳои ҷаҳонӣ амал мекунанд, роҳу воситаҳои гуногунро ҷиҳати ҷалби ҷовонони ноогоҳ ба сафи худ истифода бурда, ҷавононро ба гирдоби ифротгароӣ мекашанд.
Бинобар ин, моро зарур аст, аз ҳарвақта бештар баҳри нигоҳдошт ва таъмини сулҳу амният, ваҳдати миллӣ ва суботи сиёсии натанҳо кишвари мо, балки ҷомеаи ҷаҳонӣ сарҷамъ шуда, ба хоинону манфиатҷӯён нагузорем, ки ба ин сулҳу ваҳдат ва сарҷамъии мо халал ворид намуда, ҷавононро раҳгумзада ва фирефта созанд.
Дар ҷаҳони муосир, ки мушкилоти амниятӣ ва таҳдидҳои ифротгароёна рӯз ба рӯз афзун мегарданд, нақши ҷавонону наврасон дар таъмин ва нигоҳдории суботи ҷомеа бузург мебошад. Ҷавонон қувваи пешбарандаи ҷомеаанд ва тарбияи дурусти онҳо дар рӯҳияи ватандӯстӣ, зиракии сиёсӣ ва арзишҳои инсонӣ ва инсондӯстӣ метавонад пешгирии терроризм ва ифротгароиро таъмин намояд.
Терроризм ва ифротгароӣ бештар ҷавононеро таҳти таъсир қарор медиҳанд, ки дониш ва огоҳии кофӣ надоранд, аз ҷомеа канораҷӯянд ё бо мушкилоти иқтисодиву иҷтимоӣ рӯ ба рӯянд. Гурӯҳҳои ифротӣ аз ин ҳолат истифода бурда, онҳоро бо ваъдаҳои дурӯғ ва шиорҳои динию сиёсӣ гумроҳ месозанд. Аз ин рӯ, баланд бардоштани сатҳи маърифатнокӣ ва ахлоқи ҷавонон дар ҷомеаи мо кӯшиш ба сар дода мешавад.
Яке аз роҳҳои самараноки мубориза бо ин падидаҳои номатлуб тарбияи ватандӯстӣ мебошад. Ватандӯстӣ маънои эҳтиром ба арзишҳои миллӣ, эҳсоси масъулият дар назди Ватан ва ҳифзи манфиатҳои он мебошад. Инчунин, зиракии сиёсӣ ва шахсӣ кӯмак мекунад, ки ҷавонон воқеиятро аз таблиғоти бардурӯғ фарқ кунанд ва ба доми фиреби душманон наафтанд.
Қайд намудан зарур аст, ки пешгирии терроризм ва ифротгароӣ кори як ниҳод ё шахс нест, балки масъулияти умумии ҷомеа аст. Танҳо дар ҳолате ки ҷавонон бо дониш, ахлоқ, ватандӯстӣ ва зиракии сиёсӣ мусаллаҳ бошанд, метавон ба сӯйи ҷомеаи бехатар ва устувор қадамҳои устувор гузошт.
