Аз ҷониби гурӯҳи кории мақомоти иҷроияи ҳокимияти давлатии ноҳия бо сокинони деҳаи мазкур роҷеъ ба масъалаи зарурияти машғул шудан ба шуғли пурмаҳсул дар заминаи имконият ва имтиёзҳо барои рушди корҳои хонагӣ ва ҳунарҳои мардумӣ, ҷалби ҷавонон ба хизмати ҳарбӣ, огоҳонидани мардум, алалхусус ҷавонон аз макру найранг ва роҳҳои ҷалби ҷавонон ба ҳизбу ҳаракатҳои иртиҷоӣ ва террористиву экстремистӣ, пешгирӣ аз таълимоти нодуруст ва ғайрирасмии динию мазҳабӣ, пешгири аз тамоюли мардум ба либосҳои

Терроризм ва экстремизмро метавон вабои аср номид, зеро ҳаракати муғризонаи онро дар тамоми соҳаҳои фаъолияти инсон, аз ҷумла дар дин, сиёсат, идеология ва ғайраҳо мушоҳида метавон кард. Ба ақидаи аксари муҳаққиқон дар ҷомеаи муосир аз байни шаклҳои экстремизм бештар, экстремизми динӣ мушоҳида мешавад ва ин зуҳуроти номатлуб дар тамоми гӯшаю канори сайёраи мо ба мушоҳида мерасад.

Ватан барои ҳар як инсон басо муқаддас ва азиз аст ва дар ватан, дар фазои сулҳу оромӣ зистан неъмати бебаҳост. Ҳимояи ватан ва сулҳу суботи он на танҳо вазифаи қувваҳои мусаллаҳ, балки қарзи шаҳрвандӣ ва маънавии ҳар як сокини кишвар ба ҳисоб меравад. Агар мо хоҳем давлатамон орому пешрафта бошад, бояд дар дил эҳсоси ватандӯстиро парвариш намоем то ки ватанпарвар бошем. Ҳар шахсе, ки ватандор аст, бояд ватани худро обод кунад, зеро барои ӯ ягон шахси бегона ин корро нахоҳад кард.